Winters bikepacken naar Parijs

Op de fiets naar Parijs… het stond al langere tijd op mijn to do list.
Een rit die laagdrempelig genoeg is dat het niet te lang hoeft te duren om er te komen, maar toch van een dusdanige orde van grootte is dat ik het nooit eerder deed. Daar moest verandering in komen! Als aanhanger van de theorie dat alle seizoenen in principe fietsseizoenen zijn, wilde ik de reis niet langer uitstellen dan nodig was. Hartje februari sprong ik dan ook op de fiets naar de Franse hoofdstad.

Dag 1. Arnhem – Aarschot

De start van een bikepacking avontuur is altijd leuk en saai tegelijk. Je hebt er enorm veel zin in, maar die eerste dag moet je ook eerst weg zijn, voordat je je ook daadwerkelijk weg voelt. Zeker wanneer je van huis weg fietst zoals ik nu, voelen de wegen in het begin nog bekend en duurt het wat langer voor je in de avonturenmodus zit. Die avonturenmodus begon echter langzaam te ontstaan na de heerlijke lunch bij wielercafé Cyklist in Eindhoven en niet lang daarna het oversteken van de Belgische grens. De constant stevige tegenwind maakte dat het fietsen vandaag extra zwaar was en ik merkte dat deze eerste dag daardoor extra een kwestie van ‘wegkomen’ was. Wegkomen van huis, wegkomen van de bekende Nederlandse wegen en aan het einde van de dag vooral ook wegkomen van de constante tegenwind die me enorm begon te vermoeien. Om het mezelf later in de reis makkelijker te maken koos ik ervoor vandaag de langste afstand van de vier dagen te fietsen. Bijna 190 km van Arnhem naar het Vlaamse Aarschot. Aan het einde van een vermoeiende maar heerlijke dag fietsen at ik een in mijn ogen welverdiende vette hap in Aarschot om vervolgens net buiten het dorp in m’n hotelkamer van een welverdiende nachtrust te genieten.

Dag 2. Aarschot – Bas-Lieu

Na een goede nachtrust en heerlijk kasteelwaardig ontbijt voelde ik het meteen… ik ben weg! Het goede ontbijt was niet enkel goed voor de moraal, maar ook broodnodig gezien de vele klimmetjes die ik vandaag in Vlaanderen en Wallonië zou moeten tackelen. Die heuvels startten direct na een paar kilometer al met de Eikelberg, waarna het de rest van de dag niet meer vlak zou worden. De wind stond ook vandaag weer tegen, maar gelukkig minder hard dan op dag 1 waardoor het vooral de heuvels waren die me vermoeiden en waar ik enorm van genoot. Een koffiestop al na een uur fietsen in Leuven bij ‘Noir’ bleek een terechte aanrader van anderen, die ik ook graag weer meegeef aan mensen na mij. M’n fiets mocht binnen staan, terwijl ik genoot van een van de betere filterkoffie’s die ik in lagere tijd dronk.

Geen België zonder kasseien, dus ook die zaten er op een aantal gelegenheden in… maar niets te erg of te lang, want het moet op zo’n lange rit als naar Parijs wel een beetje leuk blijven. De gravelstrook door het bos op de taalgrens sprak me ook enorm aan, evenals de vele slaperige dorpjes waar de route zich doorheen kronkelde. De laatste loodjes van de dag legde ik af in Frankrijk onder een heerlijke ondergaande zon en via prachtig glooiende en autoluwe wegen, om te finishen bij een vooraf geboekte B&B. Een schot in de roos. De zorgzame en vriendelijke gastvrouw maakte zelf veel van het eten dat ze me voorschotelde van eigen land. Ook de fiets kreeg wederom een veilige plek binnen in de hal. Daar slaap je als fietser toch rustiger bij.

Dag 3. Bas-Lieu – Compiègne

De derde dag op weg naar Parijs was een dag waar ik vooraf lang naar uit had gekeken. Het kale glooiende Noord Franse landschap… Velen kijken er tegenop, maar ik houd ervan. En dat laatste bleek maar goed ook, want vandaag was een test voor m’n moraal. Naast de tegenwind waar ik inmiddels aan gewend ben geraakt tijdens deze reis, kreeg ik vandaag namelijk ook nog eens te maken met een kletsnatte dag vol miezer en regenbuien. Dit maakte het desolate Noord Franse landschap zo niet nog desolater… Doordat de wind me tegen stond, blies de regen ook nog eens in mijn gezicht in plaats van op mijn rug. Gelukkig had ik mijn kleding goed voor elkaar. Na een uur of twee fietsen wisselde ik mijn dunne handschoenen om voor een winters paar, die mijn handen de rest van de dag een stuk beter warm hielden. De kou van februari, gecombineerd met tegenwind en regen bleek voor voorjaarshandschoenen iets te optimistisch. Dorp na dorp kroop ik door het landschap. Langzamerhand zag ik om me heen meerdere verwijzingen naar de Eerste Wereldoorlog verschijnen. Enerzijds gaf dit de plek een extra verlaten gevoel, maar ook gaf het me extra veerkracht… zo vreselijk had ik het nu ook weer niet. In vrijheid fiets ik graag door de regen.

Het kanaal voor en na de stad Saint-Quentin gaf een leuke afwisseling met de rest van de route en ook lunchmogelijkheden waren in de stad ruim voorhanden. Vanaf hier ging alles als vanzelf. Voor ik het wist reed ik door het stadje Noyon, waar ook veel eten en drinken te krijgen was… niet dat ik het daar nodig had trouwens. De finale bracht me vandaag door de bossen ten noorden van Compiègne… een fantastische plek om te fietsen die me – met het langzaam opdrogen van de buien – deed vergeten dat ik zo’n natte dag achter de rug had. Finishen deed ik vandaag op het met kasseien gevulde plein voor het Château van Compiègne. Het plein is de officiële start van wielerklassieker Parijs-Roubaix… en zou morgen mijn start worden van mijn laatste etappe naar het echte Parijs.

Dag 4. Compiègne – Parijs

De laatste etappe van mijn fietsreis naar Parijs begon na een karig ontbijt in mijn Ibis hotel. Na de regen van gisteren zou het vandaag echter weer een fantastisch zonnige dag worden, maar wel een die vooral in de ochtend veel frisser zou zijn dan de dagen ervoor. Tijdens de ijzige ochtend fietste ik mijn eerste kilometers langs de L’Oise rivier over een serie rustige fietspaden. Het korte steile klimmetje op km 24 luidde een nieuw deel van de route in waar ik enorm van genoot… de bossen! De bossen rondom Compiègne zijn namelijk fantastisch, zeker voor een gravelbike. Helaas had ik die deze reis niet bij me, maar ook met de racefiets kun je hier geweldig fietsen. Met de fietskaarten van Komoot premium wist ik eenvoudig de geasfalteerde verbindingswegen of goed te fietsen gravelwegen door de bossen te vinden. Deze wegen bleken fantastisch! Ligt glooiend, constant autovrij of autoluw en heerlijk afwisselend.

De stad Parijs binnen fietsen deed ik op de best mogelijke manier… via het fietspad langs het L’Ourcq kanaal. Het pad begint erg groen en wordt langzaam maar zeker steeds stedelijker. Zo fiets je heel geleidelijk en mooi de stad in. Eenmaal in Parijs aangekomen fietste ik voor een koffie langs ‘Coffeeshop Steel’… een enorm fietsvriendelijke plek met goede koffie (zie highlight). Drinkend van mijn koffie, turend naar een vroege voorjaarskoers op tv ergens in de Emiraten ontmoette ik lokale fietskoerier David, die spontaan aanbood op mooie manier met me door de binnenstad te fietsen op weg naar mijn finish: de Eiffeltoren.

Het was het perfecte slotstuk van mijn heerlijke fietstocht naar Parijs en ik zou een fietstocht als deze zo nog eens over doen. Ik geloof niet in fietsseizoenen, want alle seizoenen zijn in mijn boekje een fietsseizoen. Deze rit bevestigde voor mij dan ook dat – zeker met de juiste kleding – je prima in de winter naar Parijs kan fietsen. De drempel voor een tocht als deze lijkt hoog… maar bleek in praktijk een stuk lager dan gedacht en een enorme aanrader!

Enthousiast geworden over de rit en wil je meer details over de route, hotels en Komoot Highlights die ik onderweg aandeed? Je vind alle informatie die je zoekt in mijn onderstaande Komoot collectie!